ഉദരത്തിന്റെ ഉള്ചൂടില് നിന്നും
കാത്തിരിപ്പിന്റെ
ഒരാദ്യകരച്ചിലുമായ്
തുറന്നുവച്ച,
ആകാശത്തിനു കീഴേക്കിറങ്ങിയെത്താന്
ആദ്യസ്വപ്നം..
പിന്നെ,
പാല്മണം മാറും മുന്പേ
നിലയുറയ്ക്കാത്ത കാലുകളില്
നിഴലിനെ ഓടിപ്പിടിക്കണമെന്നും
തണലുവീണ വഴികളില്
താങ്ങായ് നിന്ന കരങ്ങളാല്
പിച്ചവച്ച് തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും
കരുതലിന്റെ കരങ്ങള് വിടുവിച്ച്
കൂടുവിട്ട് പറക്കണമെന്നും സ്വപ്നം..
ഒടുവിലൊരു നിമിഷത്തില്,
കണ്ട സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെയും
കയ് വിടുനെന്നായപ്പോള്
അത് കൌമാരമെന്നറിഞ്ഞു..
ഇന്ന്,
ഇരുള്വീഥികളില്
മിഴിത്തുള്ളികളായ്
ഓര്മ്മകള് പെയ്തുതീരുന്നു..
നാളെ,
പുതിയ പുലരി വിരിയുമ്പോള്
പാതിനിലച്ച സ്വപ്നങ്ങളെ
നീര് വറ്റിയ സിരകളിലേക്ക്
ഒരിക്കല്ക്കൂടി കുടഞ്ഞിടണം..
ഒരുപക്ഷെ,
നിലച്ചുപോയ സിരകളില്
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്ക്കൊരു
പുനര്ജ്ജനി കാത്തിരിപ്പുവെങ്കിലോ ...